Herkese selamlar dostlar;
Terkedilen,acı çeken,hayatı olumsuz etkilenen ve hiç birşeyden tat alamayan bir insanın yeniden doğuş öyküsüdür bu…Yeniden aşık olma hikayesidir…
“Sözcükler nereye kadar?“.
Acizane edebiyatımla kendi kendime yazdığım,devam edebilirsem bir kitap niteliğinde olabilecek yazılarımı buradan paylaşmak istiyorum.Olumlu veya olumsuz eleştirilerinizi bekliyorum.
Saygılarımla…
BÖLÜM 1
Bu sabah hava yağmurlu ve dışarıda hiç insan yok. Nedeni belki de yağmuru sevmeyişleridir. Yağmur kimi zaman bir ümit, kimi zaman acı, kimi zaman da yeni doğan bir çocuğa isim olabilir. Seçenekleri artırmak mümkündür ama hikâyemiz sadece bu üçüyle devam edecek.
BÖLÜM 2
Uyandı, lavaboya doğru yöneldi. Gece uzun geçmişti ve çok yorgundu. Tüm gün çalışmış, üstüne üstlük birde evde devam etmişti çalışmaya. Musluğu sıkıca tuttu. Akan soğuk su tenine dokundukça ürperdi. Artık hiçbir şeyden zevk almıyor ve mutlu olamıyordu. Sebebi, terkedilmek… Fazla düşünmek istemiyordu ama izin vermiyordu geçen zaman; sadece yaşanmış acı hatıralar ve boşa geçmiş zaman kalmıştı hatırında.
Sabah işe gitmek için ayrıldı evinden. Etrafına hiç bakmadan doğruca işine giden, hayatının en uzun yoluna gidiyordu. Otobüse bindi. O gün biraz sıkıntılı başlamıştı ama alışması da zor olmadı doğrusu. Çünkü hep aynı şeylerdi önündekiler. Saat 5’i geçmeden toparlanıp çıktı. Bugünkü programı farklıydı biraz. Akşam arkadaşlarıyla biraz gülüp eğlenip, oradan da sahneye çıkacağı Bar’a gidecekti…
Yorumunuz